Laat ik beginnen waar de vorige column eindigde: met het CHIO in Aken, niet voor niets door de Duitsers Weltfest des Pferdensports genoemd. Want wat is het er groot, uitbundig, veelzijdig en vriendelijk.
Een stadion dat plaats biedt aan maar liefst 40.000 toeschouwers. Géén zakenrelaties die er louter verschijnen vanwege een glas bubbels en een ontmoeting met een business partner, maar allemaal mensen met een warm kloppend paardenhart die hun adem inhouden wanneer er een balk wordt aangetikt. Mensen die al staan voordat de eerste toon van een volkslied wordt ingezet en hun eigen volkslied uit volle borst meezingen. Een lange rij wachtenden die hun bezoek graag bekroond zien met een foto en een handtekening van Isabel Werth en een hostess die mij vriendelijk “tot morgen” wenst en mij een meewarige blik schenkt als ik haar toevertrouw dat ik geen kaartje heb voor de wedstrijd op zondag. Het is de Duitse emotie verbonden aan paardensport waar ik stiekem jaloers op ben als ik in Nederland voor een 10 minuten durende hippische samenvatting op TV, mij eerst door langdurige reportages voetbal, wielrennen en Formule 1 moet ploegen.
Daar waar Nederland zich massaal inwreef met zonnebrand en op een strandlaken ging liggen, kwamen wapperende handen in de manege in actie tijdens de sluitingsperiode van 22 juli tot en met 6 augustus.
Alle manegepaarden en een deel van de pensionpaarden in gunstige weersomstandigheden naar de wei, de achterblijvende pensionpaarden naar de boxen van de manegepaarden en ruim baan voor een frisse wind over het gehele terrein en de opstallen. Ik kwam een middagje voerbakken schrobben. Het voelt goed om iets te kunnen bijdragen aan de vereniging waar je wekelijks met zoveel plezier rijdt. Maar het verruimt ook je blik en bewustwording van al datgene wat er komt kijken bij een ordentelijke instandhouding van een manegecomplex. Doorgaans kom je daar om paard te rijden met de focus op je paard, de les en de ontmoetingen met anderen. Maar als je er rondloopt in de zomervakantie van de paarden, dan kijk je toch met andere ogen met name gericht op de infrastructuur.
Schoonmaak van bar, ramen, spiegels, tuigage, boxen, bakranden en verlichting: wat knapt het er allemaal van op!
De wanden van de grote rijbak hebben een frisse, strakke, grijze uitstraling gekregen die de vijf sterren eer aandoen.
Volgend jaar een identieke metamorfose van de kleine rijbaan.
De zwarte poetszakjes die moeilijk compleet gehouden konden worden en vaak her en der bleven rondslingeren, zijn vervangen door grote, vrolijk gekleurde manden in de zadelkamer waar alle poetsspullen overzichtelijk gerangschikt worden verzameld.
Als paardenliefhebbers houden wij van onze levende have maar soms is ingrijpen vereist wanneer er sprake is van overlast.
Dat was het geval met de kolonie duiven die een comfortabel heenkomen had gevonden in de paardenbehuizing. Eindelijk en gelukkig konden zij doeltreffend en diervriendelijk worden bestreden. Netwerk heeft ze slagvaardig gevangen waardoor wij ons weer met een gerust hart kunnen bewegen zonder risico op losse flodders uit den hoge. Niet alle zegen komt immers van boven….!
Belangrijk in het kader van het paardenwelzijn is tenslotte het opgepimpte “tapijt” dat voor onze viervoeters werd uitgerold.
De firma Agterberg bracht een nieuwe toplaag aan en zorgde daarmee voor de juiste demping ten behoeve van altijd kwetsbare paardenbenen en -ruggen.
Niet alle paardenwel en -wee laat zich door mensenhanden sturen helaas. Cienna, de wat nukkige vos in de box die coöperatief werkte in de les, werd plotseling getroffen door koliek en moest met spoed naar de universiteitskliniek in Utrecht worden gebracht. Daar werd duidelijk dat er verdrietig genoeg afscheid moest worden genomen van Cienna.
Ook Arjan raakte in de lappenmand ten gevolge van een dikke maagzweer. Opnieuw een forse tegenvaller.
De jeugd is ook weer in de touwen met de start van een nieuw schooljaar, een (vervolg)studie of wie weet, is er een begin gemaakt met een nieuwe sport. Zo snuffelden Mees en Jules, kleinzonen van mijn echtgenoot, voor het eerst aan een Shetlandertje tijdens de vakantie in Zeeland. Toch wel een beetje spannend als je vier en net zeven jaar oud bent. Mees was beslist niet verkocht, want dat gedoe met zo’n pony is naar zijn stellige overtuiging toch echt een meisjesding. Hij was blij toen hij weer met zijn voeten op de grond stond. Zo anders was het met Jules: hij voelde zich groot en verheven te “paard”. En zo is het maar net!
In de opmaat naar de herfst kondigt zich ook een nieuw wedstrijdseizoen aan met deelname van het KNHS-team aan de kampioenschappen, de eerste wedstrijd FNRS paarden en de Munniken Develcup. Het bruist weer van activiteit binnen de muren van onze manege!
Het spreekwoord zegt dat een goed begin het halve werk is. Maar een goed besluit telt evenzeer. Als laatste verheugende nieuws kan ik melden dat onze gedreven en betrokken bedrijfsleider Jolanda Huijgen een nieuw paard heeft: Barranco. Wij heten Barranco welkom in ons midden en wensen “Jo” veel plezier, voldoening, inspiratie en goede samenwerking met en door haar nieuwe paard!
Marjolijn van Prooijen
