Meer dan ooit was de afgelopen maand er één vol emotie.
Emotie over het intens droevige verlies van één van onze pensionpaarden als gevolg van een noodlottig ongeval. Een zwarte bladzijde in het leven van José en Anthea die al zo lang met hun Quincy verbonden waren. Maar ook een nachtmerrie voor degenen die hulp verleenden, voor bestuur en bedrijfsleiding en voor iedereen die door deze gebeurtenis werd opgeschrikt.
Het maakt maar weer eens duidelijk dat, hoe gewetensvol en behoedzaam wij ook zijn in ons handelen, paarden grote bange (vlucht)dieren zijn die zichzelf ernstig kunnen verwonden.
Wij wensen José en Anthea het vermogen om te verwerken, te herstellen en te berusten.
Met name dit laatste lijkt een bijna onmogelijke opgave. Onze gedachten gaan naar hen uit, in het bijzonder dan wanneer zij weer in de manege zijn, daar waar hippisch plezier in een oogwenk veranderde in een grote tragedie.
Emotie was er ook in de breed gevoerde maatschappelijke discussie over het al dan niet bijvoeren van de grote grazers in de Oostvaardersplassen. Onder de dieren bevinden zich onder andere konikpaarden.
Het voedselaanbod is in hoofdzaak bepalend voor het aantal dieren dat in de Oostvaardersplassen kan leven. Maar ook de winterse omstandigheden spelen een rol. Als de winter inzet, worden alle dieren in de natuur op de proef gesteld. Het voedselaanbod loopt terug naarmate het kouder wordt. De dieren teren op hun vetreserves die in de zomer en herfst zijn opgebouwd. Vooral het einde van de winter (februari – maart) is een moeilijke periode.
De discussie over het bijvoeren kent twee kanten. Bijvoeren lijkt een oplossing voor het welzijn van de dieren maar het helpt de dieren niet. Het leidt niet tot de opbouw van extra vet. Daarnaast bereikt het voer de zwakste dieren niet omdat zij het laagst in rangorde van de kudde staan. Bovendien kunnen de dieren door extra voedsel vruchtbaar worden in een periode waarin dat ongewenst is. Ook kunnen kuddes in omvang toenemen door langdurig bijvoeren.
Emotie van heel andere orde was er tijdens Indoor Brabant waar ik de openingsavond bijwoonde. Dat was niet het moment bij uitstek om alle groten der aarde in actie te zien maar wel was er aanleiding voor vertedering en ontroering.
Er werden 5 uitvoeringen van een pas de deux getoond, telkens in combi’s van moeder dochter, zusjes, vader zoon, vader dochter. Hartverwarmend.
Sanne Voets (para dressuur) gaf samen met Joost Peters een kijkje in de keuken van de “bereiding” van een kür op muziek, het koningsnummer van de dressuur, daar waar harmonie van mens en dier samen komt met de muziek.
Voor Sanne bewerkte Joost muziek van Armin van Buuren dusdanig dat het exact paste in het stap-, draf en galopritme van haar paard. Maar velen zullen zich Joost herinneren van de legendarische kür van Edward Gal met Totilas die menigeen kippenvel bezorgde. Joost bracht daarin subtiele accenten waardoor Edward en Totilas nog meer glans kregen. De pirouettes van Totilas kregen ultieme aandacht door deze te laten samenvloeien met het geluid van een kerkklok. Heel simpel maar het zorgde voor de absolute magie.
Harrie Smolders werd tijdens Indoor Brabant uitgeroepen tot Ruiter van het Jaar 2017. En terecht gezien zijn vele successen in het afgelopen jaar. In de internationale ranking klom hij zelfs op naar de tweede plaats!
Met een traan in zijn stem droeg Harrie zijn eretitel op aan Jos Verlooy, één van de grondleggers van zijn hippische successen die daags tevoren heel plotseling overleed. Er moet wat door Jos zijn heengegaan toen de sympathieke Brabander met de zachte G werd gehuldigd in de streek waar zijn roots liggen.
Tenslotte “landen” wij via Oostvaardersplassen en Den Bosch weer bij onze thuisbasis in Zwijndrecht.
Daar was het tijd voor de periodieke toetsing van onze vijf FNRS-sterren. Een kwaliteitsmerk dat RSV De Hoge Devel in 2011 werd toegekend en dat sindsdien met gepaste trots gevoerd wordt.
Maar “hebben” betekent niet altijd automatisch “houwen”. Dus worden wij 1x per jaar onder de loep genomen en beoordeeld of alle onderdelen nog op kwalitatief niveau zijn. Te denken valt hierbij aan: accommodatie, veiligheid & preventie, voeding, instructie, harnachement, orde & netheid, gezondheid en paardenwelzijn, registratie en rapportage.
Wij zijn “geslaagd” met vlag maar voor de wimpel moet nog extra aandacht worden besteed aan de reinheid van de paardenbitten. Die werden (te) vies bevonden. Een aandachtspunt voor alle manegeruiters!
Met extra inzet en goede wil van iedereen moet hierin toch snel verbetering mogelijk zijn.
Alle paarden en pony’s een schoon bit in de mond; wie wil dat nu niet?
Marjolijn van Prooijen
