Belangstellend informeert mijn echtgenoot bij thuiskomst altijd naar het verloop van de wekelijkse paardrijles. De vragen zijn over het algemeen tamelijk standaard: op wie gereden, of het goed ging en met hoeveel in de les. Ik geef een bondige toelichting met een incidentele uitschieter als het erg slecht ging of juist heel lekker of als er een nieuw paard op proef is.
Twee achtereenvolgende maanden reed ik op Remco, de publiekslieveling op stal. Geen wonder want dit paard vertedert door zijn wakkere hoofd, zijn betrouwbare karakter, zijn werkwillige instelling en zijn vriendelijke omgang met andere paarden. Remco rijden brengt harmonie en plezier.
De uitdaging zit ‘m in de beheersing van zijn hypermobiliteit en in de kunst van het recht richten.
Remco rijden vergt ook een beetje beleid en behoedzaamheid. Hij is al lang niet meer piep en dat geldt zeker voor zijn benen die af en toe een blessure kennen die gelukkig steeds weer herstelt. Soms is er dat struikelende stapje waar ik altijd weer even bezorgd over ben. Het doet mij denken aan het meisjesboek “Ullah, mijn pony”, geschreven door Jetty Donkers, dat ik vroeger tientallen malen heb gelezen. Het gaat over een meisje die verrukt is van pony Ullah. Maar Ullah krijgt een ernstige kwaal en struikelt bij het draven steeds door één van haar voorbenen. De toekomst lijkt somber maar uiteindelijk komt er een oplossing, wordt Ullah gered en krijgt zij een rustige, oude dag met goed voer en een warme stal. Eind goed, al goed.
Luisterend naar mijn onderbuikgevoel, bestaat de neiging om Remco een beetje te ontzien. Niet te lang galopperen, wat vaker en wat langer stappen. Helemaal niet erg want ook de stap is een gang die mogelijkheden verschaft tot training en ontwikkeling. Mijn man begrijpt niets daarvan.
Het stappen dat hij lopen noemt, lijkt hem reuze saai. Een blauwe maandag nam hij rijles maar het werd geen blijvend succes. Misschien maar goed ook want hij veronderstelt dat uitsluitend een galop à la John Wayne hippisch plezier kan verschaffen…..
Bezorgd zijn wij ook geweest over “onze” Joop Roubos die een langdurige, ingrijpende en belastende periode in het ziekenhuis heeft doorgebracht. De volharding en gedrevenheid waarmee Joop zich altijd heeft ingezet in het belang van het onderhoud van de manege, zijn eigenschappen die hem juist in deze fase van ziekte en herstel, zeer goed van pas komen. Wij wensen Joop het allerbeste op zijn weg van verdere revalidatie en zijn bijzonder verheugd met het feit dat hij weer regelmatig in de manege wordt gesignaleerd!
Om het medisch bulletin compleet te maken: Ook Jolanda Huijgen is enigszins in de lappenmand na een operatie aan haar schouder. Op zichzelf verloopt het genezingsproces naar wens maar 6 weken in een mitella is toch echt een zware opgave voor iemand die graag dynamisch te werk gaat!
Inmiddels schrijven wij april, is de lente aangebroken en steeg het kwik reeds boven twintig graden uit waarmee een record werd gevestigd op 30 maart, de warmste dag ever. Rokjesdag zorgde voor publiciteit en vormde traditiegetrouw een geliefd gespreksonderwerp tijdens koffie, lunch en borrel.
Ook de paarden hebben hun outfit aangepast en staan weer zonder dekens op stal. In de springtuin zijn de eerste lessen gegeven en de manegepaarden hebben zich alweer tegoed gedaan aan een rondje door het bos.
De activiteitenagenda is goed gevuld met uiteenlopende evenementen die stuk voor stuk een sterke traditie kennen: Koningsdag, bingo en de tweede hands markt ten bate van het paardenpensioenfonds. De mouwen van de vrijwilligers zijn reeds opgestroopt! Daarnaast is op 19 maart de zitcompetitie van start gegaan.
Jaarlijks weerkerend zijn ook de lentekriebels: de natuur ontwaakt, de dagen lengen, de vogels fluiten, de bezem erdoor en tijd voor nieuwe initiatieven en uitdagingen. Hoe mooi is het om juist in deze periode van het jaar te trouwen? Dat deden Kim Hofland en Jeroen Hoogstraten op vrijdag 24 maart 2017. Alvorens de gang naar het stadhuis te maken, verscheen het bruidspaar in de manege waar Kim zich adembenemend liet fotograferen in bruidsjurk gezeten op haar dierbare, zwarte Porthos. De zon scheen, de bruid straalde en Porthos liet het zich allemaal welgevallen…..
Onder de feestgangers bevonden zich vrienden en vriendinnen uit de wereld van de paarden en van het voetbal die de dansvloer tot in de kleine uurtjes vulden!
Proficiat en veel geluk gewenst Kim en Jeroen!
Bij de overgang van de maand deelt de instructie de paarden en de ruiters in voor de maand die komen gaat. Altijd is er ruimte tot het uitspreken van een voorkeur waarmee zo mogelijk rekening wordt gehouden. Toen ik mij daarin afwachtend toonde, volgde er een directe vraag: of ik soms op Remco wilde….. In alle eerlijkheid gaf ik aan dat ik er al twee maanden Remco op had zitten. Maar los daarvan, natuurlijk wil ik graag op Remco! De publiekslieveling van stal. Ik ga proberen niet bezorgd te zijn maar weer van Remco te genieten. Nu het nog kan!
Marjolijn van Prooijen
